پیازها را در فصل پائیز با فاصله ۱۵_۷٫۵ سانتیمتر و عمق ۱۰_۷٫۵ سانتیمتر در خاک معمولی باغچه کشت می نمایند. این گیاهان پس از کشت نیاز به مراقبت چندانی ندارند. بذور کاماسیا را نیز می توان در بهار یا تابستان در خاک شنی کشت نمود.

برگ ها همزمان با گل ها ظاهر می گردد، و طول آن تا ۱۵ سانتیمتر می رسد.

خانواده بزرگ گل حسرت (Colchicaceae) شامل چندین تک گونه مشهور به نام های گل حسرت زاگرسی، گل حسرت یزدی، گل حسرت ایرانی، گل حسرت زیبا و … است که بومی ایران و بیشمار گونه مختلف دیگر نیز از این خانتواده در سراسر دنیا پراکنده اند که

خانواده زعفران زینتی در حدود ۹۰ گونه مختلف دارد که عموماً ساقه بسیار کوتاه دارند و غلاف دانه آنها فقط در پایان فصل رشد، زمانی که مدت هاسات گل ها از بین رفته اند قابل مشاهده است، گاهی هم این غلاف زیر سطح زمین

گلایل به عنوان گیاه شاخه بریده از دیرباز در سراسر جهان جاافتاده و مقبول واقع شده ‌است. دو نوع عمده از گلایل کشت می شود که نوع استاندارد از یک پیاز یک شاخه با حدود ۳۰ گل (گل آذین: سنبله) تولید می کند و نوع مینیاتور که ممکن است از پیاز چند شاخه گلدهنده با طول

گل پیازی سوسن آمازون به ارتفاع ۴۰ تا ۶۰ سانتیمتر می رسد و ساقه های گل دهنده آن به طول حداکثر ۶۰ سانتیمتر، منتهی به چتری از گل های خوشبوی سفید رنگ می گردند.

اسپات بزرگ زرشکی که برگی منحنی با لبه های لول دار، متمایل به قرمز به طول ۳۰ سانتیمتر + اسپادیکس گل نیزه ای تقریباً سیاه رنگ و غالباً طویل تر از اسپات در زمان بلوغ شبیه زبانه زنگوله یا زنگ.

پیازهای این گیاه را می توان در اوایل بهار با فاصله ۳۵-۳۰ سانتیمتر و عمق ۱۵سانتیمتر کشت نمود. در مناطق سردسیر پس از پژمرده شدن برگ ها می توان پیازها را از زمین در آورده و در زمستان

محل آفتابی و گرم، ترجیحاً در حاشیه هائی که درضلع جنوبی یا غربی دیوار .گل آذین سنبله متشکل از گل های کوچک ستاره ای شکل به قطر ۱٫۵-۱سانتیمتر

گل های باشکوه رونده زنبق شعله شامل حدود ۱۰ نوع مختلف، در عین اینکه در هندوستان و آفریقا مصرف دارویی دارند، در صورت بلعیده شدن سمی و خطرناک هستند (تمام اجزای گیاه) و ممکن است تماس برگ و ریشه آنها با پوست حساسیت ایجاد کند.